Πώς γλίτωσε το κεφάλι του από τους Γιαπωνέζους στη Ηοngun ο Ανδρέας Μετζελόπουλος; Γιατί δεν του απάντησε γαλλικά ο Τσου Εν Λάι; Γιατί πήγε στο Chateau Margaux ο Πρωθυπουργός Ζινγκντάο; Η Κορίνα Μετζελοπούλου ανοίγει μερικές άγνωστες σελίδες του μυθιστορήματος «Margaux».
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τυχαία, στο Λονδίνο στις 23 Σεπτεμβρίου, ο τρύγος των λευκών σταφυλιών στο Chateau Margaux πηγαίνει μια χαρά, αφήνοντας υποσχέσεις για μεγάλη χρονιά. Το Merlot, από την άλλη, ωριμάζει αργά, αλλά σταθερά, ενώ για το Cabernet Sauvignon επικρατεί αγωνία. Είχα σκεφτεί σοβαρά να πάω φέτος να τρυγήσω στο Chateau Margaux, αλλά το ανέβαλα παρότι φλερτάριζα πολύ με την ιδέα.
Μη με κατηγορήσετε για snobίστικο λαϊκισμό, τυχαίνει απλώς να είναι το μεγάλο μου ψώνιο στα κόκκινα κρασιά. Δεν πα’ να σε τρομάζει το τερατάκι του Chateau Latour. το Margaux είναι ίδια η Ιζαμπέλ Ατζανί με την εκτυφλωτική ομορφιά της στο ρόλο της «Reine Margaux»: αθώα, τρυφερή, ραφινάτη και χαριτωμένη σαν λεπτεπίλεπτη δαντέλα και, την ίδια στιγμή, απίστευτα σέξι. Εντελώς ξεχωριστή περίπτωση αυτό το κρασί, δεν μοιάζει με τίποτε άλλο.
Θεωρώ λοιπόν τον εαυτό μου τυχερό, επειδή συμμετείχα στη μοναδική γευσιγνωσία παλαιότερων χρονιών του Chateau Margaux στο «Luna Rossa», παρουσία της ιδιοκτήτριάς του Κορίνας Μετζελοπούλου. Ήταν μια εντελώς αλλιώτικη δοκιμή, αφού γρήγορα μπρος τα κάλλη του Margaux έσπασε η οποιαδήποτε σοβαροφάνεια και εξελίχθηκε σε χαρούμενη οικογενειακή γιορτή (είχε, άλλωστε, μαζί της το γιο της τον Αλέξη και στενά συγγενικά της πρόσωπα). Την επομένη πίναμε μαζί καφέ στη «Μεγάλη Βρεταννία» και κουβεντιάζαμε, αποφεύγοντας και πάλι τη σοβαροφάνεια των συνεντεύξεων. Ανάλογα με το θέμα μας, μάλιστα, η συζήτηση διεξαγόταν στα αγγλικά, ελληνικά και ιταλικά.
Μη με κατηγορήσετε για snobίστικο λαϊκισμό, τυχαίνει απλώς να είναι το μεγάλο μου ψώνιο στα κόκκινα κρασιά. Δεν πα’ να σε τρομάζει το τερατάκι του Chateau Latour. το Margaux είναι ίδια η Ιζαμπέλ Ατζανί με την εκτυφλωτική ομορφιά της στο ρόλο της «Reine Margaux»: αθώα, τρυφερή, ραφινάτη και χαριτωμένη σαν λεπτεπίλεπτη δαντέλα και, την ίδια στιγμή, απίστευτα σέξι. Εντελώς ξεχωριστή περίπτωση αυτό το κρασί, δεν μοιάζει με τίποτε άλλο.
Θεωρώ λοιπόν τον εαυτό μου τυχερό, επειδή συμμετείχα στη μοναδική γευσιγνωσία παλαιότερων χρονιών του Chateau Margaux στο «Luna Rossa», παρουσία της ιδιοκτήτριάς του Κορίνας Μετζελοπούλου. Ήταν μια εντελώς αλλιώτικη δοκιμή, αφού γρήγορα μπρος τα κάλλη του Margaux έσπασε η οποιαδήποτε σοβαροφάνεια και εξελίχθηκε σε χαρούμενη οικογενειακή γιορτή (είχε, άλλωστε, μαζί της το γιο της τον Αλέξη και στενά συγγενικά της πρόσωπα). Την επομένη πίναμε μαζί καφέ στη «Μεγάλη Βρεταννία» και κουβεντιάζαμε, αποφεύγοντας και πάλι τη σοβαροφάνεια των συνεντεύξεων. Ανάλογα με το θέμα μας, μάλιστα, η συζήτηση διεξαγόταν στα αγγλικά, ελληνικά και ιταλικά.
Κορίνα Μετζελοπούλου
Μίλησα αγγλικά πριν από τα γαλλικά, αλλά δυστυχώς πηγαίνοντας στο σχολείο τα ξέχασα! Τα ξαναέμαθα αργότερα. Έμαθα να γράφω και να διαβάζω ελληνικά στην ελληνική εκκλησία στο Παρίσι, και το θεωρώ πολύ σημαντικό. Μου αρέσουν οι Έλληνες, τους εκτιμώ. Μου αρέσει, όμως, να μιλάω αγγλικά. όταν ο πατέρας μου ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό, μου το έλεγε στα αγγλικά.
Ο Ανδρέας Μετζελόπουλος, ο πατέρας της, ήταν ο πρωτοπόρος που πήγε κόντρα στη μεγάλη κρίση των ’70s και, αγοράζοντας το Chateau Margaux το ’77, έδειξε το δρόμο του θριάμβου, επενδύοντας τεράστια ποσά για να ανεβάσει την ποιότητά του και να συντονίσει πάλι το κρασί στη συχνότητα του μύθου του. Η περιέργεια με τρώει και ζητώ να μάθω την πολυτάραχη ζωή του.
Είναι απίστευτη, σαν μυθιστόρημα, η ιστορία του. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1915 και σπούδασε Litterature στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ. Η θεία μου, η αδερφή του, είχε παντρευτεί ένα Βρετανό αξιωματικό, πράγμα το οποίο τότε θεωρούνταν μεγάλη υπόθεση, και ο πατέρας μου πήγε να τη βρει στη Βιρμανία. Κατόπιν βρέθηκε στην Κίνα και ήταν στη Χονγκούν (τώρα ανήκει στην Κορέα) όταν εισέβαλαν τα γιαπωνέζικα στρατεύματα. Επικρατούσε πανικός. οι φυλακισμένοι λεηλατούσαν τα μαγαζιά, ο τρελαμένος κόσμος σκαρφάλωνε στα δέντρα και ο πατέρας μου ανέβηκε σε ένα λόφο, ξεδίπλωσε το πτυσσόμενο ποδήλατό του και ξέφυγε. Βρέθηκε πάνω σε ένα φορτηγό γεμάτο όπλα, που ο οδηγός του ήταν Έλληνας! Στην Κίνα, τον δάγκωσε ένας σκύλος και σώθηκε από καθολικούς καλόγερους που τον περιμάζεψαν, κατάλαβαν ότι ήταν λευκός, επειδή είχε τριχωτά πόδια.
Κατόπιν βρέθηκε στην Ινδία, κάπου ανάμεσα σε Βομβάη και Καλκούτα. Άνοιξε δουλειές με τους Πακιστανούς και έβγαλε πολλά λεφτά πουλώντας τους δημητριακά. Οι Πακιστανοί ήθελαν να γίνει υπάλληλός τους, αλλά αυτός αρνήθηκε λέγοντας ότι δουλεύει με ποσοστά. Εκατό κιλά σιτηρά στην Αγγλία ζύγιζαν 110 στην Ανατολή, εξαιτίας της υγρασίας.
Βάζουμε τα γέλια, καθώς η Κορίνα Μετζελοπούλου μού λέει με νόημα «Si non e vero e ben trovato» (σ.σ.: Ακόμη κι αν δεν είναι αληθινό, είναι καλοειπωμένο).
Εκτός από λεφτά, όμως, έκανε και πολλούς φίλους. Ήταν επιστήθιος του Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο. πήγε μαζί του σε επίσημη επίσκεψη το 1973 στην Κίνα. Πήγα κι εγώ. Όλοι οι Κινέζοι τότε ήταν ντυμένοι σαν τον Μάο, φώναζαν jambai (στην υγειά μας) και έπιναν πολύ, επειδή ένας νεο-κομμουνιστής έπρεπε να είναι δυνατός. Όταν ο πατέρας μου έσφιξε το χέρι του Τσου Εν Λάι, του μίλησε γαλλικά, διότι ο Αντιπρόεδρος είχε δουλέψει στη Renault και μιλούσε τη γλώσσα. «Bonjour Monsieur, je suis FranMais» του είπε, αλλά εκείνος έκανε ότι δεν καταλαβαίνει.
Ο Ανδρέας Μετζελόπουλος, ο πατέρας της, ήταν ο πρωτοπόρος που πήγε κόντρα στη μεγάλη κρίση των ’70s και, αγοράζοντας το Chateau Margaux το ’77, έδειξε το δρόμο του θριάμβου, επενδύοντας τεράστια ποσά για να ανεβάσει την ποιότητά του και να συντονίσει πάλι το κρασί στη συχνότητα του μύθου του. Η περιέργεια με τρώει και ζητώ να μάθω την πολυτάραχη ζωή του.
Είναι απίστευτη, σαν μυθιστόρημα, η ιστορία του. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1915 και σπούδασε Litterature στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ. Η θεία μου, η αδερφή του, είχε παντρευτεί ένα Βρετανό αξιωματικό, πράγμα το οποίο τότε θεωρούνταν μεγάλη υπόθεση, και ο πατέρας μου πήγε να τη βρει στη Βιρμανία. Κατόπιν βρέθηκε στην Κίνα και ήταν στη Χονγκούν (τώρα ανήκει στην Κορέα) όταν εισέβαλαν τα γιαπωνέζικα στρατεύματα. Επικρατούσε πανικός. οι φυλακισμένοι λεηλατούσαν τα μαγαζιά, ο τρελαμένος κόσμος σκαρφάλωνε στα δέντρα και ο πατέρας μου ανέβηκε σε ένα λόφο, ξεδίπλωσε το πτυσσόμενο ποδήλατό του και ξέφυγε. Βρέθηκε πάνω σε ένα φορτηγό γεμάτο όπλα, που ο οδηγός του ήταν Έλληνας! Στην Κίνα, τον δάγκωσε ένας σκύλος και σώθηκε από καθολικούς καλόγερους που τον περιμάζεψαν, κατάλαβαν ότι ήταν λευκός, επειδή είχε τριχωτά πόδια.
Κατόπιν βρέθηκε στην Ινδία, κάπου ανάμεσα σε Βομβάη και Καλκούτα. Άνοιξε δουλειές με τους Πακιστανούς και έβγαλε πολλά λεφτά πουλώντας τους δημητριακά. Οι Πακιστανοί ήθελαν να γίνει υπάλληλός τους, αλλά αυτός αρνήθηκε λέγοντας ότι δουλεύει με ποσοστά. Εκατό κιλά σιτηρά στην Αγγλία ζύγιζαν 110 στην Ανατολή, εξαιτίας της υγρασίας.
Βάζουμε τα γέλια, καθώς η Κορίνα Μετζελοπούλου μού λέει με νόημα «Si non e vero e ben trovato» (σ.σ.: Ακόμη κι αν δεν είναι αληθινό, είναι καλοειπωμένο).
Εκτός από λεφτά, όμως, έκανε και πολλούς φίλους. Ήταν επιστήθιος του Ζουλφικάρ Αλί Μπούτο. πήγε μαζί του σε επίσημη επίσκεψη το 1973 στην Κίνα. Πήγα κι εγώ. Όλοι οι Κινέζοι τότε ήταν ντυμένοι σαν τον Μάο, φώναζαν jambai (στην υγειά μας) και έπιναν πολύ, επειδή ένας νεο-κομμουνιστής έπρεπε να είναι δυνατός. Όταν ο πατέρας μου έσφιξε το χέρι του Τσου Εν Λάι, του μίλησε γαλλικά, διότι ο Αντιπρόεδρος είχε δουλέψει στη Renault και μιλούσε τη γλώσσα. «Bonjour Monsieur, je suis FranMais» του είπε, αλλά εκείνος έκανε ότι δεν καταλαβαίνει.
Σας κυνηγούν, όμως, οι Κινέζοι αξιωματούχοι…
Πριν από δύο χρόνια, μου τηλεφωνεί ο Διευθυντής του Chateau Margaux και μου λέει: «Ο κ. Ζινγκντάο (Πρωθυπουργός) έρχεται στο Μπορντό και θέλει να επισκεφτεί το chateau». Εγώ δεν τον πολυπίστεψα, αλλά την επόμενη εβδομάδα ήρθε. Τον ξεναγήσαμε, εγώ όμως, επειδή ήθελα να μάθω το λόγο της επίσκεψής του, του είπα πονηρά: «Βλέπετε, κύριε Πρωθυπουργέ, αυτό το terroir είναι ένα από τα τελευταία προνόμια του κόσμου». Χαμογέλασε για το «προνόμιο», του είπα ότι είχα συναντήσει τον Τσου Εν Λάι και τον ρώτησα ευθέως το λόγο της επίσκεψής του. «Είστε πολύ διάσημη» μου απάντησε, ξεγλιστρώντας. Πρέπει όμως να μάθω γιατί ήρθε...
Τι υποθέτετε, δηλαδή, δεν σας έχουν πει κάτι;
Πρέπει να το πίνει κρυφά, αλλά λόγω θέσης δεν μπορεί να πει πολλά.
Αληθεύει ότι το Chateau Margaux παρέμεινε σε γαλλικά χέρια χάρη στην παρέμβαση του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν;
Ναι, το ’77 ήθελε να το αγοράσει η αμερικανική εταιρεία National Distillers, αλλά παρενέβη ο Πρόεδρος και το Margaux δεν άλλαξε εθνικότητα. Το πήρε τελικά ο πατέρας μου. Ξαναείδα προσφάτως τον Πρόεδρο για πρώτη φορά ύστερα από τριάντα χρόνια. ήταν πολύ γλυκός, ρωτούσε για το κρασί (σ.σ.: Ο Ανδρέας Μετζελόπουλος διηύθυνε από το 1958 τη γαλλική αλυσίδα σουπερμάρκετ Felix Potin).
Πώς είναι η ζωή στο chΙteau για εσάς, μια Παριζιάνα;
Δουλεύουμε σκληρά, παρότι μένουμε στις «Βερσαλλίες του Μπορντό»: Δεν είναι δυνατόν να παίζω τένις ή να κολυμπάω στην πισίνα (σ.σ.: το Chateau Margaux δεν έχει), τη στιγμή που ο άλλος κλαδεύει τα αμπέλια. Το Margaux είναι μια πάρα πολύ σοβαρή ιστορία και είμαστε τυχεροί που μας επιτρέπεται να το πουλάμε ακριβά. δεν θα κάνω λοιπόν βλακείες για να χάσω το σεβασμό των εργαζομένων στο Chateau ή και τη φήμη μας. Δουλεύουμε λοιπόν, δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο πατέρας μου έλεγε κάτι πολύ σοφό: «Cross the bridges when you meet them».
O Parker επηρέασε καθόλου το Margaux;
Του είμαστε ευγνώμονες, γνώρισε το Μπορντό στους Αμερικανούς. Τον ξέρω καλά, είναι πολύ συμπαθητικός, καθόλου υπερφίαλος.
Παρά τη δύναμή που έχει;
Φτάνει πάντοτε πέντε λεπτά πριν από το ραντεβού του! Απίστευτη οργάνωση. Είναι ευχάριστος, διασκεδαστικός, ευγενικός, χαμογελαστός, ρωτάει για τα παιδιά. Εκεί που έκανε μερικές ανοησίες σε επίπεδο εξουσίας είναι ότι βοήθησε να κάνουν όνομα μερικά άγνωστα κρασιά που ξεπήδησαν από το πουθενά, στο St. Emilion. O Parker είναι ένας δημοκράτης, ένας σοσιαλιστής του 1968, εκνευρίζεται λίγο με τα προνόμια ημών των πυργοδεσποτών.
Σας επηρέασε, τελικά, καθόλου;
Όχι. Μιλήσαμε πολύ με το Διευθυντή του Margaux γι’ αυτό. Είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις ένα υπέρπυκνο κρασί. Όταν όμως εμείς κάνουμε τον Ιανουάριο τις αναμείξεις μας ανάμεσα σε σαράντα κρασιά, παίρνουμε ένα ποτήρι από το καλύτερο και το αναμειγνύουμε με ένα ποτήρι οίνου πιέσεως. αν βάλουμε μια σταγόνα από το πρώτο παραπάνω, το τελικό κρασί κρασί δεν είναι εντάξει. Διαβολικό, αλλά συμβαίνει. Δεν είναι η δική μας ψυχή το υπέρπυκνο κρασί. Αν ακολουθείς τις μόδες, δεν μπορείς να είσαι διαχρονικός.
Είναι καλλιτεχνικό έργο το κρασί;
Ο φίλος μου, ο εκδότης του Wine Spectator Μάρβιν Σάνκεν, μου ζήτησε να δώσω μια διάλεξη με τίτλο «Grands Crus του Μπορντό, Τέχνη και Εμπόριο». Είσαι τρελός, του είπα, είναι υπερφίαλο. δεν είναι το κρασί έργο του Μότσαρτ ή του Πραξιτέλη. Σκέψου το, μου απάντησε. Τελικά, έχει δίκιο, υπάρχει η καλλιτεχνική πλευρά στα μεγάλα κρασιά, ακόμη κι αν δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις έργα τέχνης…
Δώστε μας μια πολύ προσωπική περιγραφή του Margaux.
Κάθε φορά που πίνω ένα ποτήρι Margaux νιώθω ότι υπάρχει μια απίστευτη μαγεία στη διαδικασία παραγωγής του. Κάτι πέρα από την ανθρώπινη εργασία. ίσως είναι η ιστορία, ίσως το terroir...
Ποια είναι η πιο παλιά χρονιά Chateau Margaux που έχετε δοκιμάσει;
Πριν από δέκα χρόνια δοκίμασα μια φιάλη του 1900: ήταν εξαιρετικό, πολύ δυνατό και πολύ γλυκόπιοτο μαζί. Απίστευτο κρασί, μυθικό, από αυτά που προκαλούν πολύ έντονα συναισθήματα.
Τρία κρασιά που σας τρελαίνουν;
Το καλοκαίρι, στην Ελλάδα, πίνω ελληνικά λευκά από τη μικρή μου κάβα. Θέλω, όμως, και μια καλή λευκή Βουργουνδία, όχι γιατί είναι γαλλική, αλλά γιατί σε κάνει να νιώθεις όπως όταν πίνεις ένα μεγάλο κόκκινο Μπορντό. Ως γλυκό κρασί, μου αρέσει το γερμανικό Τrockenbeerauslese ή μια μεγάλη χρονιά του Yquem, το ’67 λόγου χάρη. Έχω επίσης αδυναμία στις κόκκινες Βουργουνδίες. Αγαπώ πολύ τα αμερικάνικα κρασιά, αλλά τα Pinot Noir τους είναι καταστροφή. Το Pinot Noir δεν συγχωρεί, πρέπει το κρασί να είναι μεγάλο…
Πριν από δύο χρόνια, μου τηλεφωνεί ο Διευθυντής του Chateau Margaux και μου λέει: «Ο κ. Ζινγκντάο (Πρωθυπουργός) έρχεται στο Μπορντό και θέλει να επισκεφτεί το chateau». Εγώ δεν τον πολυπίστεψα, αλλά την επόμενη εβδομάδα ήρθε. Τον ξεναγήσαμε, εγώ όμως, επειδή ήθελα να μάθω το λόγο της επίσκεψής του, του είπα πονηρά: «Βλέπετε, κύριε Πρωθυπουργέ, αυτό το terroir είναι ένα από τα τελευταία προνόμια του κόσμου». Χαμογέλασε για το «προνόμιο», του είπα ότι είχα συναντήσει τον Τσου Εν Λάι και τον ρώτησα ευθέως το λόγο της επίσκεψής του. «Είστε πολύ διάσημη» μου απάντησε, ξεγλιστρώντας. Πρέπει όμως να μάθω γιατί ήρθε...
Τι υποθέτετε, δηλαδή, δεν σας έχουν πει κάτι;
Πρέπει να το πίνει κρυφά, αλλά λόγω θέσης δεν μπορεί να πει πολλά.
Αληθεύει ότι το Chateau Margaux παρέμεινε σε γαλλικά χέρια χάρη στην παρέμβαση του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν;
Ναι, το ’77 ήθελε να το αγοράσει η αμερικανική εταιρεία National Distillers, αλλά παρενέβη ο Πρόεδρος και το Margaux δεν άλλαξε εθνικότητα. Το πήρε τελικά ο πατέρας μου. Ξαναείδα προσφάτως τον Πρόεδρο για πρώτη φορά ύστερα από τριάντα χρόνια. ήταν πολύ γλυκός, ρωτούσε για το κρασί (σ.σ.: Ο Ανδρέας Μετζελόπουλος διηύθυνε από το 1958 τη γαλλική αλυσίδα σουπερμάρκετ Felix Potin).
Πώς είναι η ζωή στο chΙteau για εσάς, μια Παριζιάνα;
Δουλεύουμε σκληρά, παρότι μένουμε στις «Βερσαλλίες του Μπορντό»: Δεν είναι δυνατόν να παίζω τένις ή να κολυμπάω στην πισίνα (σ.σ.: το Chateau Margaux δεν έχει), τη στιγμή που ο άλλος κλαδεύει τα αμπέλια. Το Margaux είναι μια πάρα πολύ σοβαρή ιστορία και είμαστε τυχεροί που μας επιτρέπεται να το πουλάμε ακριβά. δεν θα κάνω λοιπόν βλακείες για να χάσω το σεβασμό των εργαζομένων στο Chateau ή και τη φήμη μας. Δουλεύουμε λοιπόν, δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο πατέρας μου έλεγε κάτι πολύ σοφό: «Cross the bridges when you meet them».
O Parker επηρέασε καθόλου το Margaux;
Του είμαστε ευγνώμονες, γνώρισε το Μπορντό στους Αμερικανούς. Τον ξέρω καλά, είναι πολύ συμπαθητικός, καθόλου υπερφίαλος.
Παρά τη δύναμή που έχει;
Φτάνει πάντοτε πέντε λεπτά πριν από το ραντεβού του! Απίστευτη οργάνωση. Είναι ευχάριστος, διασκεδαστικός, ευγενικός, χαμογελαστός, ρωτάει για τα παιδιά. Εκεί που έκανε μερικές ανοησίες σε επίπεδο εξουσίας είναι ότι βοήθησε να κάνουν όνομα μερικά άγνωστα κρασιά που ξεπήδησαν από το πουθενά, στο St. Emilion. O Parker είναι ένας δημοκράτης, ένας σοσιαλιστής του 1968, εκνευρίζεται λίγο με τα προνόμια ημών των πυργοδεσποτών.
Σας επηρέασε, τελικά, καθόλου;
Όχι. Μιλήσαμε πολύ με το Διευθυντή του Margaux γι’ αυτό. Είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις ένα υπέρπυκνο κρασί. Όταν όμως εμείς κάνουμε τον Ιανουάριο τις αναμείξεις μας ανάμεσα σε σαράντα κρασιά, παίρνουμε ένα ποτήρι από το καλύτερο και το αναμειγνύουμε με ένα ποτήρι οίνου πιέσεως. αν βάλουμε μια σταγόνα από το πρώτο παραπάνω, το τελικό κρασί κρασί δεν είναι εντάξει. Διαβολικό, αλλά συμβαίνει. Δεν είναι η δική μας ψυχή το υπέρπυκνο κρασί. Αν ακολουθείς τις μόδες, δεν μπορείς να είσαι διαχρονικός.
Είναι καλλιτεχνικό έργο το κρασί;
Ο φίλος μου, ο εκδότης του Wine Spectator Μάρβιν Σάνκεν, μου ζήτησε να δώσω μια διάλεξη με τίτλο «Grands Crus του Μπορντό, Τέχνη και Εμπόριο». Είσαι τρελός, του είπα, είναι υπερφίαλο. δεν είναι το κρασί έργο του Μότσαρτ ή του Πραξιτέλη. Σκέψου το, μου απάντησε. Τελικά, έχει δίκιο, υπάρχει η καλλιτεχνική πλευρά στα μεγάλα κρασιά, ακόμη κι αν δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις έργα τέχνης…
Δώστε μας μια πολύ προσωπική περιγραφή του Margaux.
Κάθε φορά που πίνω ένα ποτήρι Margaux νιώθω ότι υπάρχει μια απίστευτη μαγεία στη διαδικασία παραγωγής του. Κάτι πέρα από την ανθρώπινη εργασία. ίσως είναι η ιστορία, ίσως το terroir...
Ποια είναι η πιο παλιά χρονιά Chateau Margaux που έχετε δοκιμάσει;
Πριν από δέκα χρόνια δοκίμασα μια φιάλη του 1900: ήταν εξαιρετικό, πολύ δυνατό και πολύ γλυκόπιοτο μαζί. Απίστευτο κρασί, μυθικό, από αυτά που προκαλούν πολύ έντονα συναισθήματα.
Τρία κρασιά που σας τρελαίνουν;
Το καλοκαίρι, στην Ελλάδα, πίνω ελληνικά λευκά από τη μικρή μου κάβα. Θέλω, όμως, και μια καλή λευκή Βουργουνδία, όχι γιατί είναι γαλλική, αλλά γιατί σε κάνει να νιώθεις όπως όταν πίνεις ένα μεγάλο κόκκινο Μπορντό. Ως γλυκό κρασί, μου αρέσει το γερμανικό Τrockenbeerauslese ή μια μεγάλη χρονιά του Yquem, το ’67 λόγου χάρη. Έχω επίσης αδυναμία στις κόκκινες Βουργουνδίες. Αγαπώ πολύ τα αμερικάνικα κρασιά, αλλά τα Pinot Noir τους είναι καταστροφή. Το Pinot Noir δεν συγχωρεί, πρέπει το κρασί να είναι μεγάλο…
Chateau Margaux - Γευσιγνωσία
1998 
Πέρασε δίπλα από ένα grand millesime, αλλά το έχασε για μερικές βροχές παραπάνω. Μην τρελαινόμαστε, όμως, παρότι το κρασί περνάει τις κλειστές του, βγάζει στον αέρα την ντελικάτη προσωπικότητα του Μargaux. Εν προκειμένω, κέδρινη απαλότητα, φουλ των κόκκινων και μαύρων φρούτων, γλυκό και κομψό.
1995
Εδώ το «Wine Spectator» σήκωσε τα χέρια ψηλά και βαθμολόγησε με 100/100! Όντως, η κεχαριτωμένη του λεπτότητα πουδράρεται με υπέρκομψο κέδρο, γλυκάνισο και γλυκόριζα, βανίλια καπνιστή και στο φινάλε σε τρατάρει μυρωδιές καφέ. Το κρασί είναι μεν power, αλλά οι ταννίνες του μουδιάζουν μετρημένα και θερμά το στόμα. Η κοφτερή του οξύτητα εγγυάται αιωνόβια παλαίωση.
1990 Εγώ εδώ έπεσα ξερός, διότι η παλαίωση έχει προχωρήσει και το κρασί βρίσκεται ίσως στο πρώτο του σημείο G. Πίνοντας μερικές γουλιές νομίζεις ότι σε φιλάνε σοκολατένια χείλη που η γεύση τους δεν λέει να φύγει. Μεταξωτές ταννίνες που μουδιάζουν το στόμα και σε κάνουν να παραδίνεσαι. Και αν αυτό το άρωμα υπήρχε για να το φοράς, θα ψέκαζες επάνω σου σαρκικό αισθησιασμό (κυνήγι), σκόνη καφέ, λίγο καπνό και άγρια μανιτάρια τριμμένα. Απλώς, εκπληκτικό
1989
Μια βόμβα φρούτων που αυτή τη στιγμή βγάζει εξπρεσιονιστικά και άγρια τα αρώματα και τις γεύσεις τους. Απρόσμενες μυρωδιές καρύδας, μελανιού από χυμό μαύρων φρούτων του δάσους. Παρότι αρκετά διαφορετικό από το ’95, βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο μαζί του.
1961
Αυτό το προ Μετζελόπουλου millesime θεωρείται το καλύτερο του 20ού αιώνα μετά το 1900. Εδώ πια τα αρώματα αλλάζουν, γίνονται εμπυρευματικά, θυμίζουν μολύβι, καπνίζουν πίπα και δεν ντρέπονται να δείξουν τη δύναμή τους. Μπορεί με τα χρόνια να έχει χάσει την αρμονία της δύναμής του, αλλά έχει ακόμη αυτή τη χαρακτηριστική μεταξωτή λεπτότητα.
1959
Είχε θεωρηθεί η χρονιά του αιώνα, μέχρι που βγήκε το 1961. Σήμερα, το 1959, στη φιάλη που ανοίχτηκε, έμοιαζε με μια τόσο όμορφα γερασμένη γηραιά κυρία, με μια γλύκα και μια γοητεία που κρατάει την ομορφιά της παρά τα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου